حکیــم ابوالـمجد مجـدود بـن آدم ســنائــی (رح) غــــــــزنـــــوی
بسکه شنیدی صفـت روم وچین خیزو بیا ملــک ســنائی ببـین
حکیم ابوالمجد مجدود بن آدم سنائی (رح) شاعر عالی مقام وعارف بلند مرتبه قرن ششم واز استادان مسلم شعر فارسی دری است که در ارتباط به نام او اخـــــتلافات وجود دارد نام اورا عوفی در لباب الالباب مجدالدین آدم ســـنائی وحاجی خلیفه در کشف الظنون چاپ ترکیه محـــــمد بن آدم نــــوشته اند ودر تاریخ گزیده نیز محمد ذکرشده است لیکن جامی در نفـــــحات الانس وهدایت نام اورا به همان نحو که در اول ذکر شد آورده است . واشارات خود او هم برهمین مــــــــنوال است چنانچه در حدیقة الحقیقه آورده است .
هر که او گـــشته طالـــب مـــجد است شـــفی اوزلـــفظ بـــوالمــجد اسـت
شـــــــــعرا را با لـفظ مـقـــــصودم زین قبـــــل نـــام گــــشت مجدودم
زانــــکه جــــد را بـتن شـدم به نیـت کـرد مـــجدود مـــاضـــیم کنـــیت
ولادت این شاعر نام آور در سرزمین غزنه باستان در اواسط یا نیمه دوم قرن پنجم اتــــــفاق افتاده است واو بعد از رشد در شاعری وبلوغ ومــــــهارت دراین فن به عادت زمان روی بدربار سلاطین نهاد وبه دستگاه غــــزنویان که راه جستن کاری آسانی نبود راه یافت وبارجال ومعارف آن حکومت آشــــنائی حاصل کرد و قدیمی ترین سلطانی که مدح وی در دیوان سنائی (رح) دیده میشـود مســعود بــن ابـراهیم است که دراین سالها (492- 508 )حکومت داشته است وبعد ازاو ذکر یمین الـــدوله بهرامشاه بن مـــسعود در بین سالهای( 511- 552 )را در دیوان وی بوده که در حدیقه آمده است. درکــارنــامه بلخ که یکی از قدیمترین آثاراوست ستایش سلطان مــسعود بن ابراهیم دیده می شود واین که میگویند نخست مداح سلطان ابراهیم غزنــــوی بــــوده وفعلاً دلیلی در دست نیست مگر آن که بگــوییم اواخر دوره آن پـــــادشاه را درک کــرده بود . به هر حال سنائی در آغاز کار به مـــــــــداحی اشتغال داشت وهمان زنده گی طرب آمیز شاعران درباری را میگذراند ؛ ادامه: صفحه 2
